Granica plastyczności – metoda wagowa

W przyrodzie grunty spoiste w zależności od intensywności współdziałania gruntu z wodą występują w trzech typach konsystencji:

a. zwartej,

b. plastycznej,

c. płynnej.

W ramach poszczególnych konsystencji wyróżnia się następujące stany gruntów:

gdzie:

w – wilgotność naturalna,

w_s – wilgotność granicy skurczalności,

w_p – wilgotność granicy plastyczności,

w_L – wilgotność granicy płynności

Granica plastyczności gruntu jest to najniższa wilgotność (wyrażona w procentach) jaką ma grunt na granicy stanu twardoplastycznego i półzwartego (grunt jest wciąż jeszcze plastyczny).

Na granicy plastyczności wałeczek gruntu, w trakcie jego wałeczkowania na dłoni, ulega pęknięciu przy grubości (średnicy) 3 mm lub podniesiony za jeden koniec ulega rozpadowi na kilka części.

Naczynka z wałeczkami gruntu waży się i następnie suszy w suszarce do stałej masy w celu oznaczenia wilgotności.

Wzór na oznaczenie wilgotności przy granicy plastyczności – metoda wagowa:

gdzie:

w_p – wilgotność granicy plastyczności, [%],

m_mt – masa naczynka z gruntem wilgotnym, [g],

m_st – masa naczynka z gruntem suchym, [g],

m_t – masa naczynka pustego, [g].